Мақсуд Пўлкан
Ўғлимга
Жажжи кўзларингга термулиб,
Чуқур-чуқур ўйга толаман.
Дўмбоққина юзингдан ўпиб,
Ўз отамни эсга оламан.
У ҳам жуда қувонган ахир,
Мен келганда бу қаро ерга.
Балки отам жуда истаган,
Сайр этишни боғларда бирга.
Аммо тақдир шуни истади,
Дийдоримиз тўйиб кўрмадик.
Ва отамнинг ҳоҳлаганидек,
Сайр этиб боғда юрмадик.
Мен боғчада ўртоқларимга,
Армияда дердим дадамни.
Ёш боланинг тилида шундай,
Аташаркан ўлган одамни.
Йиллар ўтди, ақлим танидим,
Ва тушундим дунё ишларин.
Ўз елкамда кўтариб билдим,
Шодлигию, ғам-ташвишларин.
Ниятим шу сен бахтли яша!
Отасизлик ғамин емагин.
Сўрасалар бошингни эгиб,
“Армияга кетган!” – демагин.
14.03.2009й.
* * *
Битта табассуминг, битта кулишинг,
Мени шояд бахтиёр этар.
Сени кўрсам барча аламлар,
Кўзларимга кўринмай кетар.
Бу дунёнинг туман йўлида,
Кўп қоқилдим-сурилдим, ўғлим.
Сен туғилган кунингдан бошлаб,
Мен қайтадан тирилдим, ўғлим.
11.02.2009й.