Умарқул Пўлкан
Қизим, сен оламга келганинг чоғи,
Kузак ҳам баҳорга айланди гўё,
Қайтадан лолалар гул очди боғда,
Наздимда юз йилча яшарди Дунё.
Meн сени опичлаб бағримга босиб,
Йиғласанг юпатиб аллалар айтиб,
Биз сени бемаврид шамолдан тўсиб,
Ўзимиз ёшликка бораяпмиз қайтиб.
Ҳадемай яслига қадам қўярсан,
Боғчада ўйнарсан сўнгра пилдираб,
Дўстларинг қатори қўшиқ куйларсан,
Пўлканнинг созидай жўшиб,чулдираб.
Maктабга борганда саводинг чиқар,
Бобонг ҳам гоҳида қилар имтиҳон.
Улғайгач Ватанинг сендан иш кутар,
Сенингдек ёшларла улғаяр жаҳон.
Қизгинам, доимо бўлгин бахтиёр,
Oёғинг ногоҳон тегмасин тошга.
Ҳеч қачон юртингни чиқарма ёддан,
Meҳрибон онангни кўтаргин бошга.
У она,Ватандир ҳаммамизга ҳам,
У борки, кўзларда порлагай оташ.
Ва лекин сен сира унутма болам,
Бизга ҳам онадир сен севган Қуёш!
1973.